Τι θα έκανα αν...
Κάποιοι από εσάς που διαβάζουν τα κειμενάκια μου, είστε ενήλικες, κάποιοι όχι. Όλοι όμως έχετε περάσει από το σχολείο λογικά, εν τούτοις όλοι ξέρετε πως είναι το να μην θέλει κάποιος να διαβάσει. Αυτή η παρανοϊκή συμπερίφορα, όταν ξέρεις ότι πρέπει να διαβάσεις, γιατί δεν έχεις όλη μέρα, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις να ξίνεσαι. Σήμερα, είναι μια από αυτές τις μέρες για εμένα. Αλλά ας μην κολλήσω σε εμένα και την βαρεμάρα που με δέρνει.
Να δώσω ως παράδειγμα την παρακάτω κατάσταση:
Σκεφτόμουν, λοιπόν, αν εγώ είχα παιδιά (ναι, κι όμως, τόση βαρεμάρα) και εκείνα δεν είχαν όρεξη να διαβάσουν, πως θα αντιδρούσα; Οι γονείς μου είναι πολύ χαλαρά άτομα, γενικά. Πράγμα που πιστεύω πως με έχει επηρεάσει πολύ σε αυτόν τον τομέα. Αν λοιπόν εγώ είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω ένα παιδί, πως θα του φερόμουν αν δεν διάβαζε;
Να δώσω ως παράδειγμα την παρακάτω κατάσταση:
Προχθές, ο αδερφός μου είχε πολλά μαθήματα και είχε πάει 7, μα ακόμα δεν ήθελε να διαβάσει. Με όποια λογική μπορούσα να του μιλήσω, του ζήτησα να κάτσει στο γραφείο του και να διαβάσουμε μαζί. Μετά από 5 λεπτά λογομαχίας, άρχισα να ουρλιάζω σαν την τρελή να πάει να κάνει τα μαθήματα του και ότι αν δεν καθόταν, θα τηλεφωνούσα στην μητέρα μου. Γενικά, είμαι αυθόρμητος άνθρωπος, οπότε δεν μπόρεσα να το ελέγξω.
Με αφορμή λοιπόν αυτό το περιστατικό άρχισα να θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου." Έχω όντως το δικαίωμα να φωνάζω; Είναι πραγματικά αναγκαία αυτή η συμπεριφορά; Αν υπήρχε πιο ευγενική αντιμετώπιση, θα υπήρχε και καλύτερο αποτέλεσμα;"
Πολύ θα ήθελα να μάθω ποια είναι η δική σας γνώμη. Εγώ πιστεύω πως ως γονέας πρέπει να αντιδράς, σε φυσιολογικά πλαίσια και πάντα με ευγένεια, δεν χρειάζονται χειρονομίες. Η πλήρης αδιαφορία, ή η ακραία αντιμετώπιση δεν βγαίνουν σε καλό.
Φιλάκια :)
